W Hucie produkowano szkło techniczne stosując najbardziej w owych czasach zaawansowane technologie. Wytwarzano szkło farmaceutyczne (wymagające wyjątkowej odporności chemicznej), laboratoryjne (nazwa handlowa„ALBOREX" - udało się prawie całkowicie wyeliminować posiadające dotąd monopol na te gatunki szkła fabryki niemieckie JENA), rury szklane o specjalnych właściwościach do wytwarzania aparatów i przyrządów szklanych, ampuł do sterylizacji i przechowywania płynów iniekcyjnych, produkowano szkło żaroodporne (stosowane m.in. w lampach łukowych służących do oświetlania ulic), szkło przeznaczone dla wyrobów gospodarstwa domowego (nazwa handlowa KARO). Artykuły te zostały wypuszczone na rynek w latach 1932 – 1934 i produkcja ich do wojny w 1939 r. bardzo szybko rosła.
Na zlecenie wojska prowadzono też w Hucie, pod kryptonimem „woda kwiatowa”, eksperymentalną produkcję szklanych granatów. Miały one uniezależnić w tej dziedzinie wojsko od produkcji hut żelaza zlokalizowanych w zachodnich regionach państwa.
W Hucie wykonano pojemnik na serce Józefa Piłsudskiego, w którym zamknięte, włożone do srebrnej urny, spoczywa na wileńskim cmentarzu.
Dzięki innowacyjnym technologiom i produkcji specjalistycznych gatunków szkła Hucie udało się w stosunkowo dobrej kondycji przetrwać lata kryzysu, a po jego zakończeniu rozwijała się niezwykle szybko.